Albanië is een prachtig Balkanland dat je eigenlijk toch wel op je bucketlist moet zetten. In de nazomer van 2022 ben ik hier met Saskia geweest en zijn onze reis gestart in de hoofdstad Tiranë. Vanuit Tiranë besloten mijn bestie Saskia en ik om de bus te pakken richting onze tweede verblijfplaats, Himarë. Het duurde zo’n vier uur en meestal zeg ik daar volmondig “nee” (dus ja-knikken, want in Albanië doen ze het andersom) tegen. Je hebt busliefhebbers en je hebt Kaaskop. Toch was dit de enige manier om Himarë te bereiken en viel het uiteindelijk wel mee. De eerste uren reden we voornamelijk door afgelegen weilanden en dorpjes, maar al snel trotseerden we de eerste haarspeldbochten. Wat spannend allemaal. We reden namelijk over de welbekende Llogarapas.
De Llogarapas is een hoge bergpas in de Ceraunische bergen langs de Albanese Riviera. Vanuit deze bergpas heb je af en toe een fantastisch panoramazicht op de schitterende azuurblauwe wateren. De pas maakt deel uit van het Llogara National Park, dus ook al zie je het water niet, de berglandschappen betoveren je waar je bij staat. Of zit, in ons geval. Soms stopt de bus ineens omdat er een groep paarden op de weg loopt. Een kudde geiten hebben we ook wel een aantal keren gezien. Zo komt de wildernis wel heel dichtbij.
Na uren te hebben gereden over de alpenweiden langs de Albanese Riviera zakken we rustigaan richting de kust. We zijn uiteindelijk veilig in het pittoreske Himarë beland waar we een kleine week gaan genieten.
Ik ben dus gek op boten en boottochten. De zee, de vibe, het spetteren in het water. We laten de reisziekte en mijn angst voor vissen even voor wat het is en we springen de boot op bij het haventje van Himarë. Omdat we in september zijn gereisd, kunnen we nog met één van de laatste tochten mee. We kletsen wat met de kapitein en de andere excursisten en varen langs de Albanese Riviera richting Dhermi. Al snel komen we wat bunkers tegen die tegen de kust zijn gebouwd. De kapitein vertelt dat deze niet zijn gebouwd om de vijanden buiten te houden, maar om de Albaniërs binnen de landsgrenzen te houden. Het was immers een lange tijd geïsoleerd van de buitenwereld. Communisme. Het is in ieder geval interessant om te zien, en te herkennen, dat er zoveel bunkers zijn gebouwd in de communistische tijd van Albanië. Welgeteld 2.300. Had jij het goed geraden?
Al snel varen we langs verlaten strandjes, zoals Akuarium Bay en Livadhi Beach. Het onderwaterleven is hier ontzettend mooi, omdat door de rotsen veel vissen worden aangetrokken. We stoppen daarom ook even bij de Baai van Jalë waar we heerlijk kunnen zwemmen. Dit is toch het leven. Niet veel later trekken we langs de rotsachtige kust, waar het watertegen het land aan slaat.
De kapitein vertelt ons over de grotten, maar wij hadden niet door dat we er zelf ook doorheen ‘moesten’ zwemmen. Wat was dit spannend, dames en heren. Omdat het water natuurlijk golft, was de ingang van sommige grotten wel heel nauw. Je moest dan ook echt timen wanneer je er doorheen kon zwemmen. Eenmaal in de grot zwem je tientallen meters door het onbekende, waarna je uiteindelijk aan de andere kant van de rots weer het daglicht trotseert. De adrenaline giert door je lijf. Langs Unicorn Cave, Pirate Cave, Love beach en een afgelegen baai (zwemsessie II) kwamen we uiteindelijk aan in Dhermi. Dit zag er vanuit het water ook super gezellig en warm uit, maar wij gingen gelukkig toch per boot terug. Met onze wilde haren in de wind en snelheid op honderd knopen kwamen we weer veilig terug in de haven van Himarë.
Benieuwd naar meer bestemmingen binnen Albanië? Lees verder op de Albanië-pagina of bestel de Reisgids Albanië waarin pagina’s rijkelijk zijn gevuld met reisinspiratie, tips en de leukste foto’s.
